Tytuł serii Moniki Krzynówek nawiązuje do eksperymentalnego filmu z 1966 roku, Chelsea Girls. Skojarzenie fotografowanych papużek i rejestrowanych przez Andy’ego Warhola historii z codziennego życia kobiet mieszkających w hotelu Chelsea w Nowym Jorku na pierwszy rzut oka wydaje się dalekie. Jedynym elementem bezpośrednio odnoszącym się do popartowej narracji są pastelowe tła ujednolicające cykl paszportowych ujęć.

Artystka obsesyjnie utrwala na kliszy kolejne ptaki i odwraca sztywno przyjęte zasady portretowania poprzez pokazywanie ich od tyłu. Nie boi się obnażyć kulisów sesji, rozszerzając pole do interpretacji. Na niektórych fotografiach możemy dostrzec ludzkie palce trzymające papugi. Uwięzione ptaki odwracają się, a ich uchwycone spojrzenia mogą być wyrazem przerażenia. Pozornie spokojna i estetyzowana typologia przeradza się w emocjonalny zapis, w którym modelki stają się ofiarami przemocy. I to może najbardziej zbliża je do bohaterek z filmu Warhola.